Ik zat aan mijn lunchtafel tegenover al mijn vrienden van vorig jaar. Het was de eerste dag van het 3e jaar voor ons en iedereen was druk aan het praten over hun zomervakanties en wat ze hadden gedaan. Gewoon bijpraten.
“Stephanie luister je?” Ik draaide mijn hoofd om en herinnerde me dat ik verondersteld werd te luisteren of zelfs maar op de hoogte te zijn van mijn beste vriendin Kristy die tegen me praatte.
“Oh uh ja sorry was even afwezig. Maar ga je gang ik heb je gehoord.” Kristy ging door alsof ze nooit ophield en ik schudde mijn hoofd op de juiste momenten alsof ik luisterde. Het is niet dat het me niet kon schelen. Oké, het kan me helemaal niets schelen. Maar alleen omdat ik al deze verhalen al eerder heb gehoord. Over de jongen die ze in de zomer ontmoette. En haar maagdelijkheid aan verloor. Bla bla “Ik ben nog steeds met hem” bla bla. Dus soms kan ik gewoon niet meer luisteren. Ik ben de enige overgebleven maagd tussen mij en mijn andere beste vriendinnen en het enige wat ik hoor is hoe ik het moet verliezen, maar dan praten ze over hoeveel pijn het deed en het maakt me nog banger om het te doen.
Ik draaide mijn hoofd opzij en zuchtte. Ik keek naar alle mensen die met hun vrienden aan het praten waren, allemaal dezelfde gezichten maar de andere kant op kijkend totdat mijn ogen langs een paar kwamen die terug keken. Het waren een paar ijsblauwe ogen omringd door een vlekkeloos gebruind gezicht met lang donker ruig bruin haar. De jongen glimlachte naar me en liet een perfect stel witte tanden zien. Aiden. Hij was zonder twijfel de leukste jongen tussen de 4e en 5e. Ik keek verlegen weg en gluurde terug. Hij lachte nog steeds naar me. Zijn vriend sloeg hem op zijn arm en hij keek weg, terwijl hij bleef glimlachen. Hij keek nog een laatste keer naar me en volgde toen zijn vriend naar zijn tafel. Ik sprong plotseling op toen de bel ging dat we naar de les moesten gaan. Ik pakte mijn tas en verliet de cafetaria, nog steeds denkend aan de manier waarop Aiden staarde.
Ik zat in stilte mijn werk te doen dat ik van Mr. Winters had gekregen voordat hij me de kamer uit stuurde. Kristy en ik waren aantekeningen aan het uitwisselen en hij betrapte me toen ik ze teruggaf aan haar en stuurde me naar de “Time-out kamer” ja, ik ben me volledig bewust van de naam. Ik was mijn opstel aan het schrijven over het stomme verhaal dat we hadden gelezen toen de deur openging en mijn aandacht trok. Ik keek op om te zien wie het was en mijn hart sloeg een slag over. Aiden keek me glimlachend aan terwijl hij de leraar het briefje gaf. Ik vind deze lerares heel aardig. Ik ben haar naam alweer vergeten maar ze liet ons praten als we stil waren. Ik was stil omdat hier niemand anders was. Tot nu, in ieder geval. Aiden kwam naast me zitten, liet zijn spullen vallen en ging zitten. Zijn spijkerbroek streek tegen mijn arm en deed me schrikken. Hij moet het niet gevoeld hebben, want hij ging tegenover me zitten.
“Hey.” Zei hij bijna fluisterend maar niet helemaal.
“Hey.” Zei ik, mijn stem brak bijna. Hij maakte me nerveus.
“Nou eerste dag en ik zit hier al. Waarschijnlijk morgen ook nog.”. Ik brak een glimlach en maakte eindelijk mijn vuist los en liet mijn potlood vallen. Ik leunde voorover om het te pakken op hetzelfde moment dat hij dat deed en we sloegen tegen elkaar. We begonnen allebei te lachen. Ik keek hem nog steeds lachend aan.
“Sorry.” zei ik tussen het giechelen door.
“Het geeft niet.” Hij leunde weer voorover en pakte mijn potlood.
“hier.” Hij hield het potlood uit en ik reikte ernaar. Onze vingers raakten elkaar en hij keek me met een grijns op zijn gezicht aan.
“Bedankt.” Ik keek weer naar mijn werk en wilde net beginnen met schrijven, maar zijn stem hield me tegen.
“Dus… Ik ben trouwens Aiden.” Zei hij terwijl hij zijn hand uitstak
“Steph.” Zei ik terwijl ik zijn hand pakte.
“leuk je te ontmoeten” zei hij en gaf me een grote grijns. “Ook al laat het een bult achter op mijn hoofd.”
“jij ook” zei ik giechelend.
“Je hebt een leuke lach.” Ik begon te blozen en keek lichtjes glimlachend weg.
“dank je” sprak ik zachtjes.
“dus uhm ik heb een wedstrijd vanavond. Ik weet dat het de eerste schooldag is en we hebben een voetbalwedstrijd. Ik vraag me nog steeds af waarom we op vrijdag zijn begonnen maar het zou cool zijn als ik je daar zou zien. Dus ga je?”
“Ja, ik denk dat ik er zal zijn.”
“Goed, ik hoop je dan te zien.” Toen hij klaar was ging de bel die de tijd aangaf voor het vierde blok. Ik glimlachte terwijl ik mijn spullen bij elkaar raapte en naar hem keek toen hij het lokaal uitliep.
“Dames en heren, We hebben zojuist hun eerste wedstrijd van het seizoen gewonnen.” Krist en ik sprongen klappend op. Ons team won met 3-1. En Aiden scoorde twee van de drie goals. Ik keek naar de bank en zag alle jongens samen klappen en naar de coach luisteren. Nadat de coach was gestopt met praten dwaalden mijn ogen rond op zoek naar Aiden totdat ik hem eindelijk vond en hij omkeek. Hij glimlachte naar me en zwaaide. Ik deed hetzelfde terug en keek hem na toen hij van het veld afliep naar de kleedkamer.
“Hij vond je helemaal leuk Steph. Dat zie je.”
“Kan ik je spiegel lenen?”
“Ja.” Kristy keek naar beneden en zocht in haar tas.
“hier.” Ik pakte de spiegel en keek erin, starend naar mezelf. Het was niet alsof ik lelijk was, maar er was zeker mooiere op school. Waarom koos hij ervoor om met mij te praten. Of hij wil gewoon vrienden zijn. Ik bedoel, ik ben gewoon, ik heb zeemgroene ogen en lichtbruin steil haar. Ik ben vrij bleek maar heb een blanke huid en geen sproeten. Gewoon. Terwijl Aiden een god is. Het perfecte lichaam, gespierd en een perfect gebruinde huid met doordringende blauwe ogen en donker chocoladekleurig lang haar. Niet eng lelijk lang maar schattig lang tot net onder de bovenkant van zijn oren.
Ik hoorde voetstappen en keek op om Aiden en zijn vriend Dirck de trap op te zien komen. Aidens haar was nat en hij droeg een korte broek en een tshirt. Ik glimlachte naar hem.
“Ik ben blij dat je gekomen bent.”
“Goed, want ik zei dat ik dat zou doen.”
“Goed punt. Maar wil je naar de McDonalds omdat we uitgehongerd zijn. Je weet dat voetbal dat doet.”
“Kris, ga je mee?”
“Ja natuurlijk. Laten we gaan.” We liepen allemaal achter Aiden aan naar de parkeerplaats. Uiteindelijk stopte hij bij een kleine Polo en klommen we er allemaal in. Ik wist niet dat hij reed.
We gingen allemaal naar binnen, bestelden en zaten nu aan een kleine tafel met vier stoelen friet te eten. Kristy bleef me aanstaren en schopte me onder de tafel. Elke keer als ik naar haar keek, begon ze met haar hoofd naar Aiden te wijzen. Ze wilde niet stoppen dus gooide ik frietjes naar haar. Sommige misten en zijn Aiden en Dirck . Aiden pakte wat frietjes en gooide ze ook naar mij. Ik begon te lachen en de kassière begon te schreeuwen
“Ik heb genoeg van die verdomde kinderen, ga weg!” We begonnen allemaal weer te lachen en reden terug naar het veld, maar het was al donker en het hek had een ketting om.
Aiden liep naar het hek en duwde erop. Het ging ver genoeg open om te bukken en erdoorheen te kruipen. Dirck ging er eerst door, daarna Kristy, gevolgd door Aiden en toen ik. Aiden pakte mijn hand en trok me erdoor. Hij bleef hem vasthouden en we liepen allemaal naar het midden van het veld. Dirck schopte de voetbal naar Aiden en Aiden schopte hem terug. Kristy en ik stonden te kijken en te lachen terwijl ze elkaar tackelden. Aiden keek me aan en kwam naar me toe gerend. Voor ik kon reageren lag ik in het gras met mijn armen vastgepind onder zijn handen. Zijn knie zat tussen mijn benen en we waren zo dichtbij dat ik de hitte van hem voelde afstralen. Hij staarde in mijn ogen, ik wilde zo graag zijn lippen op de mijne, het was alsof zijn ogen me plaagden. Zijn ogen sloten zich langzaam en zijn lippen kwamen tegen de mijne. Zijn lippen waren zacht en warm. Ik deed mijn lippen wat van elkaar en ik voelde hoe hij hetzelfde deed. Zijn tong gleed in mijn mond en onze tongen ontmoetten elkaar. Onze tongen dansten om elkaar heen terwijl hij zichzelf overeind hield met zijn knieën en zijn handen aan de zijkanten van mijn gezicht zette. Nu mijn handen vrij waren, verstrengelde ik mijn vingers in zijn haar en hield zijn hoofd dichter tegen me aan.
“Kristy, ik wil niet lullig doen, maar het is 11 uur.” Ik trok Aidens hoofd naar achteren.
“Shit. Ik moet om 23:30 thuis zijn.” Aiden klom van me af en stond op terwijl hij me met zich meetrok. Ik kuste hem weer en trok me toen terug.
“Dag.” Zei ik glimlachend tegen hem.
“Dag.” ademde hij. En ik liep glimlachend weg.
Het was maandag en ik zat in het 2e blok. Dit klaslokaal lag in een klein halletje. Het was ons wetenschapslokaal, dus het was al vreemd genoeg. Ik keek uit het raam en dacht aan Aiden. Ik had hem de rest van het weekend niet meer gezien omdat ik laat thuiskwam, toen plotseling zijn gezicht verscheen. Hij gebaarde me met hem mee te gaan naar de hal.
“Meneer Janssen, mag ik naar de verpleegster?”
“Natuurlijk. Ga je gang.” Ik liep de gang in en sloot de deur. Ik keek door de kleine donkere gang maar zag hem niet.
“Aiden!” fluisterde ik luid. Ik voelde twee handen op mijn schouders en toen werd ik tegen de muur gedrukt. Aiden had zijn handen aan beide kanten van mijn hoofd en drukte zijn lippen op de mijne. Ik pakte zijn shirt vast met mijn handen en trok hem tegen me aan. Ik kon het verlangen tussen ons voelen toen hij zijn lippen langs mijn kaak naar mijn nek liet glijden en daar kuste. Ik sloeg mijn rechterbeen om hem heen terwijl hij zijn armen om mijn rug sloeg en me tegen zich aandrukte. Ik had vandaag een tanktop aan aangezien het Florida is en het nog steeds zomer is. Hij ging langs mijn nek naar de bovenkant van mijn tank en kuste me nog steeds. Ik sloot mijn ogen toen hij met zijn lippen langs mijn nek naar mijn lippen ging en me begon te zoenen terwijl hij met zijn tong langs mijn lippen ging. Hij liep met zijn handen langs mijn spijkerrokje en ging met zijn vingers langs mijn vers geschoren benen.
Hij trok zich van me los en keek me in de ogen terwijl hij met zijn twee vingers langs mijn ruggengraat op en neer ging. Ik stak mijn vingers in zijn riemlussen en trok me weer naar hem toe. Midden in onze kus hoorden we de bel rinkelen en de deuren opengaan. Ik trok me terug en glimlachte naar hem.
“Tot straks.” Ik liep weg terwijl ik met mijn heupen wiegde, wetende dat hij keek en ging de klas in om mijn boeken te pakken.